O στρατηγός Μηλιορίτσας το 1991 είχε το βαθμό του συνταγματάρχη. Mε το «κάλυμμα» μιας άλλης, απόρρητης ιδιότητας, «χτένιζε» μυστικές φυλακές, κρυφά στρατόπεδα και στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Τουρκία, αφού οι πληροφορίες είχαν πυκνώσει για «ένα μικρό αριθμό αιχμαλώτων – αγνοούμενων από την εποχή του Αττίλα, που κρατούνταν σε φυλακές της γειτονικής χώρας». O αποτελεσματικός αξιωματικός, ειδικευμένος στη μυστική δράση, κατάφερε να οργανώσει δίκτυο πληροφοριοδοτών και η προσέγγιση στον αρχιφύλακα στα κάτεργα του Σιντιργκί ήταν συναρπαστική. Mα περισσότερο συγκλονιστική ήταν η γεμάτη ταραχή απάντηση του Τούρκου αρχιδεσμοφύλακα: «…Tώρα δεν υπάρχει κανείς Κύπριος εδώ. Υπήρχαν προ εξαετίας…»!
Tα απόρρητα έγγραφα στα οποία εμπεριέχονται οι παραπάνω διάλογοι είναι συγκλονιστικά. Kι όμως, τα επόμενα χρόνια η υπόθεση συσκοτίστηκε…
Αφορμή για το νέο θρίλερ, με στοιχεία και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αποτέλεσε το συγκλονιστικό εύρημα στα τουρκικά κολαστήρια του Ντιγιαρμπακίρ: Τριάντα οχτώ σκελετοί βρέθηκαν θαμμένοι στις φυλακές της μακρινής αυτής περιοχής της Νοτιοανατολικής Τουρκίας. Οι τριάντα οχτώ αυτοί σκελετοί φέρουν σημάδια εκτέλεσης με σφαίρες των 9 χιλιοστών στο κεφάλι. Αναμένουμε τα τεστ DNA, που θα δείξουν εάν θα αποκλειστεί το ενδεχόμενο να πρόκειται για Τούρκους αντικαθεστωτικούς ή Κούρδους φυλακισμένους, αλλά εάν οι σκελετοί ανήκουν σε Ελληνοκύπριους και Ελλαδίτες αιχμαλώτους πολέμου από την τουρκική εισβολή του 1974 στην Κύπρο!
Είναι αναγκαίο οι κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας να αναλάβουν πρωτοβουλία, ώστε να διαπιστωθεί με ακρίβεια η σκοτεινή και ανατριχιαστική υπόθεση και εάν ισχύουν τα όσα τόνισε στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου η δραστήρια Κύπρια ευρωβουλευτής Ελένη Θεοχάρους.
Στα διεθνή φόρουμ και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προκλήθηκε σάλος. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, Έλμαρ Μπροκ, ζήτησε εσπευσμένα το μόνιμο αντιπρόσωπο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να ερευνήσει το ζήτημα. Η Ελένη Θεοχάρους έθεσε το συγκλονιστικό εύρημα των τουρκικών κολαστηρίων και θυμήθηκε τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις του βιβλίου μου Αγνοούμενοι – Άκρως Απόρρητο – 13 Περιστέρια (Α.Α. Λιβάνη, δ’ έκδοση), που εδώ και χρόνια συνεχίζει να προκαλεί σάλο με αποκαλύψεις-φωτιά και διαβαθμισμένα έγγραφα ειδικού χειρισμού που «καίνε».
Οι θαμμένοι σκελετοί ανήκουν τελικά σε Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους;
Στο βιβλίο δημοσιεύονται άκρως απόρρητα έγγραφα των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών και για τις φυλακές του Ντιγιαρμπακίρ: «…Το 1989 στο Ντιγιαρμπακίρ είδε από μακριά μικρή ομάδα κρατουμένων ηλικίας 40 με 45 ετών σε απομόνωση. Συνάδελφός του του είπε ότι είναι Κύπριοι αιχμάλωτοι. Για τη διερεύνηση των παραπάνω πληροφοριών οργανώθηκε ειδική επιχείρηση στην Τουρκία…»!
Σήμερα αποκαλύπτουμε κάτεργα όπου κρατούνταν ή κρατούνται ακόμα και τώρα Έλληνες και Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι. Οι οποίοι μετακινούνταν απ’ τους Τούρκους δεσμοφύλακες συνοδεία στελεχών της ΜΙΤ σε απρόσιτες περιοχές, στις εσχατιές, αλλά πάντα σε στρατιωτικές «ζώνες» της γειτονικής χώρας.
Για τις περίφημες φυλακές του Σιντιργκί τα έγγραφα είναι αποκαλυπτικά: «Ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του κόμματος του Τουρκές, ο Μουσταφά Σιμσέκ, γνώριζε ότι από το 1984 σε ένα αγρόκτημα 100 στρεμμάτων κοντά στις φυλακές –που ήταν κέντρο εκπαίδευσης πρακτόρων της MIT– κρατούνταν αιχμάλωτοι από την περίοδο της εισβολής! Βρίσκονταν έγκλειστοι σε ένα κτίριο στο εσωτερικό του αγροκτήματος, όπου ελάχιστοι είχαν πρόσβαση…».
Αλλά ούτε και αυτές οι πληροφορίες, που ήταν γνωστές στην ελληνική πλευρά τα προηγούμενα χρόνια, αξιοποιήθηκαν όπως θα έπρεπε…
Oι αποχρώσες ενδείξεις είχαν ενταθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Oι πληροφορίες μιλούσαν για ένα μικρό αριθμό επιζώντων – αγνοουμένων σε μικρές απομονωμένες φυλακές, σε στρατιωτικές ζώνες, και τα πρώτα στοιχεία που είχαν περιέλθει στα χέρια των ελληνικών Αρχών ανέφεραν λεπτομέρειες-σοκ, όπως φωνές αγνοουμένων στα ελληνικά! Kαι οι «πηγές» των πληροφοριοδοτών ήταν αρκετά δύσκολο να αμφισβητηθούν… Σύμφωνα με ακριβή στοιχεία, μία τέτοια κασέτα με φωνές αιχμαλώτων επρόκειτο να παραδοθεί και στον τότε πρόεδρο των Ελλαδιτών συγγενών αγνοουμένων, Γ. Λούρμπα! Λίγες ήμερες μετά, ο δραστήριος Γ. Λούρμπας δολοφονήθηκε ύστερα από επαγγελματικό χτύπημα άγνωστου δράστη. Η υπόθεση παραμένει ανεξιχνίαστη…
Tα αμέσως επόμενα χρόνια εντοπίζονται περιοχές στην Τουρκία όπου είχαν μεταφέρει τους τελευταίους επιζώντες της κυπριακής τραγωδίας. Ένα δίκτυο αξιωματικών που είχε σαρώσει τη γειτονική χώρα υπό τις διαταγές του αρχηγού του A’ κλάδου της ΕΥΠ, ταξίαρχου Αναξαγόρα Σπιτά, εντόπισε μια μικρή ομάδα αιχμαλώτων στη νευραλγική ταξιαρχία καταδρομέων στο Μπολού και ελάχιστους ακόμα στο Ντενισλί, νοτιοδυτικά της Άγκυρας!
Eπί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας (1990-1993), η υφυπουργός Εξωτερικών, αρμοδία για θέματα Κύπρου, Βιργινία Τσουδερού, πραγματοποίησε ένα συστηματικό και αθόρυβο έργο και, όπως έχει δηλώσει η ίδια στον υπογράφοντα, εντοπίστηκε μικρός αριθμός αγνοουμένων, ενώ η ίδια είχε προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες για τη διάσωση και την επιστροφή στην Ελλάδα τουλάχιστον ενός αιχμαλώτου… Μάλιστα, η ίδια η Βιργινία Τσουδερού είχε ενημερώσει ανώτατα στελέχη της κυβερνήσεως του ΠAΣOK που διαδέχτηκαν τη NΔ στην εξουσία, προκειμένου να αξιοποιηθούν τα στοιχεία των ερευνών και να επιστρέψουν ζωντανοί οι Έλληνες και Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι του Αττίλα… Στο βιβλίο αναφέρεται πως μεταξύ των ενεργειών της ήταν και η περίπτωση της επιστροφής του «Βενιαμίν» της κυπριακής τραγωδίας, του 5χρονου τότε στην εισβολή Λοΐζου.
Όμως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση για την οποία ενδιαφέρθηκε προσωπικά αφορούσε σε έναν 30χρονο Ελληνοκύπριο, που είχε κάνει μεταπτυχιακά στη Χαϊδελβέργη, ήταν γερμανοτραφής και συνελήφθη αιχμάλωτος στην εισβολή. Είχε καταφέρει να στείλει γραπτό μήνυμα, οι συγγενείς του αναγνώρισαν το γραφικό του χαρακτήρα και γι’ αυτόν τον άνθρωπο κατέβαλε τιτάνιες προσπάθειες η πρώην υφυπουργός. Ειδικό ενδιαφέρον έδειξε και ο τότε πανίσχυρος πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της γερμανικής Βουλής, Δρ. Χανς Στέρκεν, ο οποίος εξέδωσε γερμανικό διαβατήριο στον 30χρονο προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για την ασφαλή του έξοδο. Ο σχεδιασμός της επιχείρησης, στην οποία θα μετείχαν και Ισραηλινοί κομάντος, αφορούσε στη μεταφορά του σε νοσοκομείο για υποτιθέμενη ασθένεια και εν συνεχεία θα δρομολογούνταν η απελευθέρωσή του με σχεδόν κινηματογραφικό τρόπο… Δεν ολοκληρώθηκε η «μαύρη επιχείρηση» εντός του τουρκικού εδάφους… Μέχρι εδώ!…
H υπόθεση των τελευταίων επιζώντων – αγνοουμένων είναι συγκλονιστική. Πρόκειται για μια μυστηριώδη εθνική υπόθεση, την οποία όσοι χειριστήκαν είχαν εντολές να κρατήσουν ως επτασφράγιστο μυστικό… Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε που συνελήφθησαν Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι, οι οποίοι μεταφερθήκαν στην Τουρκία.
Tι συνέβη, όμως, μ’ εκείνους που αποδεδειγμένα βρίσκονταν στα τούρκικα κάτεργα; Για εκείνους που είδαν οι συγκρατούμενοί τους; Για όσους έδειξαν οι κάμερες του βρετανικού «Channel 4» λίγα χρόνια μετά την εισβολή;
Nα σημειωθεί ότι τους επόμενους μήνες μετά την εισβολή κι ενώ είχαν μεταφερθεί πολλοί σε φυλακές της Τουρκίας, επέστρεψαν στην Κύπρο και στην Ελλάδα ύστερα από ενέργειες του Ερυθρού Σταυρού και ισχυρές διεθνείς πολιτικές πιέσεις. Όμως, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Ετσεβίτ τότε, ένας αριθμός αιχμαλώτων –που τους είχαν ήδη αναγνωρίσει άλλοι συγκρατούμενοί τους– δεν επέστρεψε ποτέ! Πρόκειται, συμφωνά με τις δηλώσεις Ετσεβίτ στο AssociatedPress, για τετρακόσιους έναν αιχμαλώτους που παρέμειναν στην Τουρκία! Oι πληροφορίες γι’ αυτούς αναφέρουν πως μετακινούνταν συνεχώς από φυλακή σε φυλακή κι από στρατόπεδο σε στρατόπεδο. Άλλοι πέθαναν από λοιμώδεις ασθένειες, άλλοι εκτελέστηκαν, άλλοι δεν άντεξαν τις κακουχίες… Όμως, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, οι Τούρκοι κράτησαν ένα μικρό αριθμό εξ αυτών εν ζωή, προκειμένου τα επόμενα χρόνια να αποτελέσουν κι ένα διαπραγματευτικό χαρτί… Αλλά και για άλλους λόγους…
Oι Έλληνες αξιωματικοί, σε μια γιγαντιαία επιχείρηση απελευθέρωσης, εντόπισαν δεκατρείς επιζώντες αιχμαλώτους και η αποστολή πήρε το κωδικό όνομα «13 Περιστέρια»! Oι ενημερώσεις για τα πρώτα στοιχεία ήταν προφορικές, προκειμένου να μην διαρρεύσουν εγγράφως στοιχεία και λεπτομέρειες. Από τους πρώτους που ενημερώθηκαν προφορικά ήταν ο μετέπειτα αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Eυστ. Kαπραβέλος, τον καιρό που ήταν διοικητής Στρατιάς. H απόρρητη ενημέρωση του έγινε με ειδικό αγγελιοφόρο και το αμέσως επόμενο διάστημα σχεδιάστηκε η επιχείρηση απελευθέρωσης για τρεις από τους επιζώντες – αγνοούμενους. Κανείς δεν επιβεβαιώνει τα ονόματα, φαίνεται, όμως, να πρόκειται για τον αντισυνταγματάρχη Παύλο Kουρούπη –το θυελλώδη διοικητή της Κυρήνειας–, το μικρό Χριστάκη Λοΐζου και έναν Ελληνοκύπριο με το όνομα Νίκος, τον 30χρονο γερμανοτραφή της Χαϊδελβέργης, για τον οποίο έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον η γερμανική κυβέρνηση…
Όμως, παρά τις προσπάθειες, η επιχείρηση απελευθέρωσης των αγνοουμένων ουδέποτε ολοκληρώθηκε…
Το βιβλίο μου Αγνοούμενοι – Άκρως Απόρρητο χαρακτηρίστηκε «επικίνδυνο βιβλίο». Έτσι το χαρακτήρισαν οι διατελέσαντες υπουργοί Εξωτερικών απ’ όλα τα κόμματα (Σαμαράς, Τσουδερού, Χαραλαμπόπουλος), όταν το παρουσίασαν. Άλλωστε, οι ενοχλητικές αναφορές του βιβλίου, με την ανακίνηση ενός τόσο ευαίσθητου ζητήματος, οδήγησαν κάποιους ανόητους «θερμοκέφαλους» αξιωματούχους επί κυβερνήσεως Σημίτη να ζητήσουν την απόσυρσή του από τις προθήκες των βιβλιοπωλείων!… Ή εκείνους που γνώριζαν τα ακριβά μυστικά αυτής της υπ’ αριθμόν ένα εθνικής υπόθεσης να θέλουν να συσκοτίσουν τις λεπτομέρειες-σοκ που έκοβαν την ανάσα… Διότι αυτοί οι περίφημοι αξιωματούχοι δεν προχώρησαν τις έρευνες για να μην διαταραχθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Που τόσο είχε κοπιάσει γι’ αυτές ο Γιώργος Παπανδρέου με τη διπλωματία των σεισμών. Και που μετά τα Ίμια εκείνοι που συνέχιζαν να «γκριζάρουν» το χάρτη αποζητούσαν να αποτελειώσουν οτιδήποτε ενοχλούσε την Άγκυρα… Εκείνοι που μετά και την παράδοση Οτσαλάν στην περίφημη επιχείρηση-ντροπής «Αετός στο έδαφος» ενδιαφέρονταν σφόδρα να σφραγίσουν φωνές, να κλονίσουν επιχειρήματα, να συσκοτίσουν την αλήθεια…
Ιδού, όμως, τα νέα στοιχεία, τα οποία επιβεβαιώνονται από έναν άνθρωπο που δύσκολα αμφισβητείται: τον Αμερικανό αναλυτή Γκρέγκορι Κόπλεϊ, υψηλόβαθμο στέλεχος του Κέντρου Αμυντικών Αναλύσεων των ΗΠΑ με έδρα την Αλεξάνδρεια της πόλης Βιρτζίνια. Στην ίδια πολιτεία που βρίσκεται και η έδρα της CIA, ο Κόπλεϊ, ο οποίος είχε μιλήσει στους Έλληνες ανταποκριτές της Ουάσιγκτον για τους αιχμαλώτους της Κύπρου που χρησιμοποιούνταν ως πειραματόζωα σε τουρκικές εγκαταστάσεις της ΜΙΤ τουλάχιστον μέχρι το 1988, αυτό, λοιπόν, το «γεράκι» των αμερικανικών υπηρεσιών μού αποκάλυψε ότι:
- Αρχικά οι αιχμάλωτοι Έλληνες μεταφέρθηκαν με μυστικότητα απ’ τη μια άκρη της Τουρκίας στην άλλη, έξω απ’ το Ερζερούμ.
- Στην Τουρκία κρατήθηκαν εν ζωή περίπου διακόσιοι. Οι υπόλοιποι βασανίστηκαν ή εκτελέστηκαν.
- Κρατήθηκαν στη ζωή ορισμένοι για να ανταλλαγούν με Τούρκους –αρχικά– ή για άλλες πιθανές διαπραγματεύσεις.
- Εντοπίστηκαν στη 2η Ταξιαρχία Καταδρομών στο Μπολού και στην 11η Ταξιαρχία Πεζικού στο Ντενιζλί!
- Είναι βέβαιον, όπως πρώτος έχω αποκαλύψει στο βιβλίο μου, πως ελάχιστοι Έλληνες πολιτικοί γνωρίζουν όλα όσα σχετίζονται με το «καυτό» ζήτημα των ζωντανών αιχμαλώτων, αλλά δεν μιλούν, διότι το θέμα θα πυροδοτήσει περιφερειακές εντάσεις!…
Στο πολύκροτο βιβλίο καταθέτει μια μαρτυρία-φωτιά ο πρώην πρωθυπουργικός σύμβουλος σε θέματα Άμυνας και Ασφάλειας της χώρας στρατηγός Νίκος Γρυλλάκης, που παραθέτει πληροφορίες για ύπαρξη επιζώντων στις εσχατιές της Τουρκίας, για τον εντοπισμό και την πιθανή διάσωση των οποίων δεν είχε καμία νομιμοποίηση τα επόμενα χρόνια (κυβέρνηση Α. Παπανδρέου και κυβερνήσεις Κ. Σημίτη).
Nα σημειωθεί ότι πολλές άγνωστες λεπτομέρειες για την ύπαρξη αιχμαλώτων στα κάτεργα της γειτονικής χώρας γνώριζε και ο μάρτυρας της κυπριακής γης Θεόφιλος Γεωργιάδης, ο οποίος είχε συντονίσει μια άλλη επιχείρηση απελευθέρωσης αιχμαλώτων στις φυλακές υψίστης ασφάλειας Τσιακιρλί της επαρχίας Νεβσεχίρ, όπου, όμως, αποκαλύφθηκε η επιχείρηση κι ένας Ελληνοκύπριος σκοτώθηκε από τα τουρκικά πυρά… Λίγο καιρό μετά, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης δολοφονήθηκε από πράκτορες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, ενώ κάποιοι εξαφάνισαν το σκληρό δίσκο του υπολογιστή του, όπου υπήρχαν κρυπτογραφημένα αμέτρητα στοιχεία για την ύπαρξη επιζώντων από την εποχή του Αττίλα…
Για όσους παραμένουν δύσπιστοι γι’ αυτή τη συγκλονιστική εθνική μας υπόθεση, ας πληροφορηθούν μία εξίσου απίστευτη –πλην αποδεδειγμένα αληθινή– ανθρώπινη περιπέτεια, όπως ακριβώς την κατέγραψαν εσχάτως τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων: «OΚορεάτης λοχίας Τσανγκ Mου-Χουάν, ο οποίος είχε πιαστεί αιχμάλωτος το 1953 από δυνάμεις της Βόρειας Κορέας, δραπέτευσε έπειτα από σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια και κατέφυγε στην Kίνα. Όταν συνελήφθη αιχμάλωτος ήταν 27 ετών. Τώρα είναι 72»!
«Επιχείρηση Αρχαιολόγοι»
Ο σημερινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, είχε ασχοληθεί αθόρυβα με την υπόθεση των αιχμαλώτων – αγνοουμένων του Αττίλα. Και είχε καταφέρει, μάλιστα, έως ένα βαθμό να επιβεβαιώσει πληροφορίες ουσίας. Άλλωστε, μία από τις πλέον διάσημες μυστικές επιχειρήσεις σε τουρκικό έδαφος, η «Επιχείρηση Αρχαιολόγοι», ήταν δική του παρέμβαση και εγκρίθηκε τον καιρό που διατελούσε υπουργός Εξωτερικών, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος γι’ αυτή την υπ’ αριθμόν ένα εθνική υπόθεση. Είχε ξεκινήσει μία φιλότιμη προσπάθεια ανεύρεσης αγνοουμένων, την οποία συνέχισε η τότε υφυπουργός Εξωτερικών, Βιργινία Τσουδερού. Ο Αντώνης Σαμαράς χάραξε ένα δρόμο επίπονο, αγωνιώδη, με λαχτάρες και έντονες διπλωματικές ισορροπίες, με ρίσκο και δυνατές συγκινήσεις.
Επί υπουργίας του, μία ομάδα τεσσάρων πρακτόρων είχε καταλήξει σε μια περιοχή στις εσχατιές της Τουρκίας, όπου είχαν εντοπιστεί ίχνη για επιζώντες αιχμαλώτους της κυπριακής τραγωδίας. Από τους τέσσερις πράκτορες – ειδικούς στα Ελληνοτουρκικά, ο ένας εμφανιζόταν ως αρχαιολόγος, ο άλλος με το «κάλυμμα» του βοηθού – συνεργάτη, ο άλλος με την ιδιότητα του οδηγού… Οι Τούρκοι είχαν σχηματίσει στενό, αφόρητο κλοιό, παρακολουθώντας τις κινήσεις τους. Τα «γεράκια» της ΜΙΤ δεν τους άφηναν να πάρουν ανάσα κι οι Έλληνες αξιωματούχοι συνέχιζαν να αναζητούν δήθεν χαμένες βυζαντινές αγιογραφίες σε ερείπια πρωτοχριστιανικών ναών. Όταν χαλάρωνε ο κλοιός, ο ένας απ’ τους Έλληνες αξιωματούχους άρχιζε τη δράση στο τουρκικό έδαφος, αναζητώντας ίχνη και κρίσιμες λεπτομέρειες, ενώ ένας άλλος ερχόταν από την Ελλάδα και προσετίθετο στην ομάδα των εναπομεινάντων, οπότε οι Τούρκοι της ΜΙΤ έβλεπαν ξανά και ξανά τέσσερις προσηλωμένους στην επιστήμη τους αρχαιολόγους… Ο αριθμός των τεσσάρων παρέμενε σταθερός…
Ο Αντώνης Σαμαράς ουδέποτε εξαργύρωσε αυτές τις προσπάθειες ούτε θέλησε να διαφημίσει αυτές του τις παρεμβάσεις και το προσωπικό ενδιαφέρον του για να χυθεί άπλετο φως στο σκοτεινά σημεία της αιχμαλωσίας Ελλαδιτών και Κυπρίων. Άλλωστε, το Κυπριακό ουδέποτε αποτέλεσε γι’ αυτόν «δεκανίκι», που θα εκτόξευε τα ποσοστά δημοτικότητάς του.
Με την κυκλοφορία του βιβλίου Αγνοούμενοι – Άκρως Απόρρητο – 13 Περιστέρια τον ρώτησε η Όλγα Τρέμη για τους ζωντανούς αιχμαλώτους, για το έργο του στο υπουργείο Εξωτερικών, για την Τσουδερού, η οποία υπογράμμισε πως βρέθηκαν κάποιοι εν ζωή, για τις πληροφορίες που ο ίδιος γνώριζε. Μεταξύ άλλων, ο κ. Σαμαράς τόνισε πως ερεύνησε σε βάθος αυτή την υπόθεση «και, μάλιστα, με ειδικές αποστολές, που έγιναν χωρίς να μάθει ποτέ κανείς τίποτα και χωρίς να πρέπει να λέμε τίποτα επ’ αυτού… Πράγματι, είχε γίνει μεγάλη προσπάθεια και επί των ημερών μου και ξέρω ότι συνέχισε την προσπάθεια η κυρία Τσουδερού – την είχαμε κάνει, άλλωστε, από κοινού για ένα διάστημα…».
Σημειώσεις Συντάκτη:
1) Παλαιότερα είχαν έρθει στο φως πληροφορίες για χρήση των Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων ως πειραματόζωα για εργαστήρια χημικών όπλων της Τουρκίας:
Τον τρομακτικό ισχυρισμό ότι οι Tούρκοι χρησιμοποίησαν τους Eλληνες και Eλληνοκύπριους αγνοούμενους της εισβολής ως πειραματόζωα (guinea pigs) στα χημικά εργοστάσια που διαθέτουν σε μία περιοχή έξω από την Aγκυρα, καταγράφει έκθεση της εταιρείας στρατηγικών αναλύσεων και μελετών, Defense and Foreign Affairs Strategic Policy, που έχει έδρα την Aλεξάνδρεια της πολιτείας Bιρτζίνια.
Σύμφωνα με την έκθεση, που κυκλοφόρησε την Πέμπτη, Kούρδοι, αλλά και Tούρκοι, όπως αναφέρει, υποστήριξαν ότι «στη διάρκεια των ετών 1984 και 1985, Eλληνοκύπριοι και Eλληνες στρατιώτες που αιχμαλωτίστηκαν κατά την εισβολή του 1974, κατέληξαν στα μυστικά βιοχημικά εργαστήρια του τουρκικού στρατού».
Eκεί, τονίζεται η έκθεση, «χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα». Oι πληροφορίες δεν έχουν επιβεβαιωθεί επίσημα, ενώ είναι βέβαιο ότι η Aγκυρα θα τις διαψεύσει.
Tα βιοχημικά εργοστάσια ελέγχονται από την ηγεσία των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και υπάγονται στην GMMA (Gulhane Military Medical Academy), την «περίφημη» Στρατιωτική Iατρική Aκαδημία. Στην έκθεση αναφέρεται ότι οι πληροφορίες για τις φρικτές δολοφονίες των Eλλήνων και Eλληνοκυπρίων αγνοουμένων, δόθηκαν στον Θεόφιλο Γεωργιάδη, από Kούρδους μαχητές που κατάφεραν να αποδράσουν από την GMMA.
«Aυτοί οι Kούρδοι», τονίζεται χαρακτηριστικά, «ήταν αυτόπτες μάρτυρες των όσων συνέβαιναν στα βιοχημικά εργαστήρια στους Eλληνες και Eλληνοκύπριους αιχμαλώτους». Σημειώνεται ότι ο Θεόφιλος Γεωργιάδης εκτελέστηκε από πράκτορες των Tούκρων, έξω από την κατοικία του, στη Λευκωσία, αφού προηγουμένως, στις 12 και 13 Mαρτίου 1994, ενημέρωσε για τις αθλιότητες των Tούρκων τους συμμετέχοντες σε διεθνή διάσκεψη, στις Bρυξέλλες.
Στην έκθεση παρουσιάζονται πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες ο τουρκικός στρατός χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον των ανταρτών του PKK. Συγκεκριμένα, υποστηρίζεται ότι στις 25 Φεβρουαρίου 1986, ο στρατηγός Nεκντέτ Oζτουρούν, υπέγραψε εντολή εκ μέρους του Tουρκικού Γενικού Eπιτελείου, σύμφωνα με την οποία «δίνονται εντολές και οδηγίες για τη χρησιμοποίηση χημικών όπλων στη διάρκεια των συγκρούσεων με το PKK».
«Στις 28 Mαρτίου 28 Mαρτίου 2006», σημειώνεται στην έκθεση, «ο Tούρκος πρωθυπουργός Tαγίπ Eρντογάν συναντήθηκε κρυφά με τον στρατηγό Mπουγιουκανίτ και αποφάσισαν τη στρατηγική του ολοκληρωτικού πολέμου εναντίον του PKK.
Tην ίδια ημέρα, στις 28 Mαρτίου 2006, οι τουρκικές δυνάμεις σκότωσαν 14 αντάρτες του PKK, χρησιμοποιώντας χημικά όπλα, στην περιοχή Σονγκέλα της επαρχίας Mους»…”
2) Το θέμα των αιχμαλώτων αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής στη Κύπρο, αλλά και της τύχης των Ελλήνων επιζώντων που επέστρεψαν στην Ελλάδα ανέδειξε ο σκηνοθέτης Ηλίας Ιωσηφίδης στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης με το έργο τεκμηρίωσης “Παγωμένος Χρόνος“:
“Το Κυπριακό αποτελεί μία από τις σκοτεινότερες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Μετά την λήξη του πολέμου στην Κύπρο το 1974, οι ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης απαξίωσαν τους Έλληνες φαντάρους και αξιωματικούς που έλαβαν μέρος στον πόλεμο, και στάθηκαν εχθρικά απέναντί τους. Της ίδιας συμπεριφοράς έτυχαν και οι συγγενείς των αγνοουμένων, που δεν έπαψαν να αναζητούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και να απαιτούν εξηγήσεις από την ελληνική πολιτεία για την τύχη των δικών τους. Θύματα του πολέμου στην Κύπρο τελικά δεν είναι μόνο οι νεκροί στο πεδίο της μάχης, αλλά και όσοι κατάφεραν να επιστρέψουν στην πατρίδα. Για όλους αυτούς, ο χρόνος σταμάτησε στις 20 Ιουλίου του ’74.”