Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν για την Τουρκία περίοδος γόνιμων εξελίξεων και κοσμογονικών αλλαγών. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ, αντιμέτωπη με την αντίδραση του κεμαλικού γραφειοκρατικού κατεστημένου και του στρατού προχώρησε σε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις που στόχο είχαν τον εκσυγχρονισμό και τον εκδημοκρατισμό της τουρκικής κοινωνίας. Στην προσπάθειά της αυτή βρήκε την ανταπόκριση διανοουμένων, συγγραφέων και πανεπιστημιακών ποικίλων πολιτικών πεποιθήσεων, φιλευλεύθερων και σοσιαλιστών, φιλοϊσλαμιστών και θρησκευτικά αδιάφορων. Ένας ολόκληρος κόσμος είχε πιστέψει πως η κυβέρνηση αυτή είχε τη δύναμη και το όραμα να απαλλάξει τη χώρα από την κληρονομιά της δικτατορίας του Εβρέν, που στοίχισε τη δολοφονία εκατοντάδων και τη φυλάκιση και τον εξευτελισμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Τα πράγματα, ωστόσο, άρχισαν να αλλάζουν από το 2009, όταν οι πρωτοβουλίες που η κυβέρνηση είχε λάβει, ιδιαίτερα σε σχέση με το Κουρδικό, έμειναν μετέωρες, αφού οι φιλοϊσλαμιστές απέδειξαν πως δεν διέθεταν το πολιτικό θάρρος να αναμετρηθούν με την ευθύνη που τέτοιες αλλαγές συνεπάγονται σε μια κοινωνία ήδη διχασμένη εθνοτικά αλλά και κοινωνικά. Ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες η τουρκική κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας τη συντριπτική νίκη της στις εκλογές του Ιουνίου, καθώς και το τεράστιο γόητρο που έχει αποκομίσει στον αραβικό κόσμο από τη σύγκρουση με το Ισραήλ και τη στήριξη των πρόσφατων εξεγέρσεων στη Μέση Ανατολή, εγκατέλειψε κάθε άλλο μέσο διαχείρισης της διαφωνίας και του αντιπολιτευτικού λόγου, και έχει καταφύγει στην κατατρομοκράτηση των πολιτών και την αστυνομική βία που θυμίζει άλλες εποχές.
Περισσότερα »Αναδημοσίευση: Για την ελευθερία του λόγου και της ακαδημαϊκής έκφρασης στην Τουρκία
