Αναδημοσίευση: Ο «ουκρανικός χειμώνας»
Ουκρανία. Μια χώρα-σύνορο, που ταλαντεύεται από τη γέννησή της μεταξύ Ανατολής και Δύσης, χώρα-εκκρεμές, που κατοικείται από ένα σλαβικό έθνος σε αναζήτηση ταυτότητας, έθνος διχασμένο, ένθεν κακείθεν της όχθης του ποταμού Δνείπερου, σημείο τριβής μεταξύ του λατινικού και του κυριλλικού αλφάβητου, μεταξύ της ρωσικής Ορθοδοξίας και της ουκρανικής Εκκλησίας -αλλά και των ουνιτών-, μια χώρα-δημιούργημα του Α′ Παγκοσμίου Πολέμου, ανάχωμα και πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ Μόσχας και Βερολίνου, που καταδυναστεύεται ακόμη από τα φαντάσματα των Τευτόνων ιπποτών, των Κοζάκων, του Ιωσήφ Στάλιν και των Βάφεν Ες Ες.


Είναι πολύ όμορφο και ρομαντικό να ονειρεύεται κανείς ότι στην εσχατιά του ελληνισμού, κάποιοι πατριώτες πολιτικοί είπαν «όχι» στον πρόσωπο του νέου κατακτητή. Ωραίο θα ήταν, μόνο αν ήταν αληθινό. Και δεν είναι. Το «όχι» της Κυπριακής Βουλής αφορά μόνο στο «κούρεμα» των καταθέσεων και όχι την υποταγή της Κύπρου στην αποικιοκρατική κηδεμονία της τρόικας και των Ευρωπαίων (βλέπε κυρίως Γερμανών). Πρόκειται για ένα «όχι» εντελώς προσχηματικό μιας και δεν πρόκειται να σώσει ούτε καν τις καταθέσεις. Κυρίως τις λαϊκές αποταμιεύσεις των νοικοκυρών της Κύπρου.

