Αυτή είναι μία από τις πολλές “εικόνες ντροπής”, όπως συνηθίζουν να λένε οι τηλεοπτικοί αστέρες της Βουλής – γιατί δύσκολα πλέον μπορούμε να μιλήσουμε για εκπροσώπους των Ελλήνων πολιτών – των οποίων γίνονται μάρτυρες χιλιάδες κόσμου κάθε φορά που διοργανώνεται μια πορεία, διαδήλωση, συλλαλητήριο που είναι πολιτικά κρίσιμο για την κυβέρνηση να κατασταλεί, μέσω δακρυγόνων, γκλομπ και μαρμάρων, τα οποία οι ελληνικές διμοιρίες των ΜΑΤ γνωρίζουν να χειρίζονται εξίσου καλά με τους γνωστούς και μη κουκουλοφόρους.
Συνήθως πρόκειται για ανώνυμους για τον δημόσιο βίο πολίτες που τυγχάνουν αυτής της μεταχείρισης που περνάει συστηματικά ασχολίαστη από πρωθυπουργούς, υπουργούς ψεκασμού εε προστασίας του πολίτη και άλλους φύλακες της νομιμότητας. Παρά τις συνεχείς διαψεύσεις στα μάτια των νομιμοφρόνων και δημοκρατικών πολιτών της εικόνας της ελληνικής αστυνομίας, η τελευταία δεν παύει να ξαφνιάζει και να αιφνιδιάζει με το θράσος και την -στοχευμένα εκχωρημένη- αυθαιρεσία της.
Δεν μπορεί λοιπόν παρά να προκαλεί οργή και αγανάκτηση η συγκεκριμένη φωτογραφία, στην οποία εικονίζεται ένας από τα “ακούνητα στρατιωτάκια”, που θα έλεγαν και στη ΝΔ, να αρπάζει από το λαιμό και να σπρώχνει τον Μανώλη Γλέζο, μία από τις ελάχιστες εναπομείνασες οικουμενικές προσωπικότητες της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας, που συνεχίζει να τιμά κάθε στιγμή, με κάθε του λόγο και πράξη, αυτό που συμβολίζει για την Ελλάδα και τους Έλληνες, σε αντίθεση με κάποιους άλλους (ονόματα δεν λέμε, αρχίζει από “Κ” και τελειώνει σε “άρολος Παπούλιας”) που αποδεικνύονται πολύ λίγοι, ελάχιστοι, για τις ιστορικές στιγμές που ζούμε και προτιμούν να κρύβονται πίσω από το ιστορικό προσωπείο τους, για να διεκδικούν μια εύνοια που ιδίως λόγω του ρόλου τους θα έπρεπε να τη κερδίζουν.
Μπορεί, αν μη τι άλλο, οι ιδεολογικοί πρόγονοι των διαλεγμένων ανδρών των ΜΑΤ να βρίσκονταν στο αντίπαλο στρατόπεδο από αυτό του Μανώλη Γλέζου.