Αφορμή γι αυτό το κείμενο αποτελεί ένα άρθρο στην διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας “Έθνος” με το γλαφυρό τίτλο “Nαρκω-πέδιο το προαύλιο της Νομικής”, το οποίο κατά τη γνώμη του γράφοντος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της “ενσωματωμένης δημοσιογραφίας” – όρος που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τις συνθήκες εργασίας των δημοσιογράφων στον πόλεμο κατά του Ιράκ, καθώς και το δημοσιογραφικό αποτέλεσμά της – σε μια πολιτεία της οποίας οι δημοκρατικοί θεσμοί παραπαίουν στα χέρια των κυβερνώντων, καθιστώντας τη διάχυση της κυβερνητικής προπαγάνδας ολοένα πιο κρίσιμη για την επιβίωση και τη λειτουργία του καθεστώτος.
Το άρθρο του Έθνους, με την υπογραφή της κας Βίβια(ν) Μπενέκου, αφορά τα γεγονότα της Κυριακής 12 Φλεβάρη και ειδικότερα την κατάληψη της Νομικής που θεωρείται πως λειτούργησε ως κέντρο κατασκευής μολότοφ και ορμητήριο για τους “αναρχικούς” που προκάλεσαν εκτεταμένες ζημιές και καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας. Τα ακόλουθα αποτελούν ένα σχόλια και μια απάντηση στους ισχυρισμούς της δημοσιογράφου και προϋποθέτουν τη γνωριμία του αναγνώστη με το άρθρο της.
– Η κα Διαμαντοπούλου διατύπωσε πρώτη τις κατηγορίες και κλήθηκε από τον κο Πελεγρίνη να τις στοιχειοθετήσει και να τις αποδείξει σε δικαστήριο· δεν το έπραξε. Αντ’ αυτού κλήθηκαν δημοσιογράφοι να δράσουν ως “ερευνητές” που θα ανακαλύψουν υποτίθεται την αλήθεια, δηλαδή θα αναπαραγάγουν τη κατηγορία σε διάφορα μέσα ώστε αν δεν έχει βάση, τουλάχιστον να αποκτήσει κοινό.
– Η δημοσιογράφος ισχυρίζεται πως ο πρύτανης κος Πελεγρίνης έστειλε απλώς “φαξ”, ενώ έχει ειπωθεί επανειλημμένα πως ο πρύτανης ενημέρωσε και τηλεφωνικά, απέστειλε υπάλληλο του Πανεπιστημίου να παραδώσει χέρι-χέρι την επιστολή στη Δικαιοσύνη, ενώ ενημέρωσε και μια μέρα πριν από τα επεισόδια και την Διαμαντοπούλου η οποία δεσμεύτηκε να μιλήσει η ίδια απευθείας με τον ΥΠΠΟ Χρήστο Παπουτσή. Η αστυνομία έλαβε 3 επιστολές σχετικά, αλλά όχι μόνο δεν ερεύνησε το ζήτημα, αλλά φρόντισε να αποσύρει και μέρος των δυνάμεων φύλαξης από το Πανεπιστήμιο, γιατί υποτίθεται χρειάζονταν αλλού, την ίδια ώρα που είναι γνωστό ότι στο Κοινοβούλιο βρίσκονταν σταθμευμένες σε αναμονή άλλες δέκα διμοιρίες από την επαρχία. Αυτά η ερευνητική δημοσιογράφος στο “αποκαλυπτικό” της οδοιπορικό, όχι μόνο δεν φρόντισε να τα ερευνήσει, αλλά φρόντισε αντίθετα να τα αποκρύψει.
– Αυτό που ακόμα δεν έχει αποδειχτεί, αλλά είναι πολύ πιθανό, παρουσιάζεται ως δεδομένο, ότι έγινε η Νομική κέντρο κατασκευής μολότοφ. Μπορεί να έγινε, αλλά ποιές είναι οι “επιβεβαιωμένες πληροφορίες” που είχε η δημοσιογράφος; Αν τις είχε γιατί δεν τις μοιράστηκε εγκαίρως με την αστυνομία; Γιατί δεν τις καταθέτει στις αρμόδιες αρχές; Θα βοηθήσει τα μάλα στην διαλεύκανση της υπόθεσης. Αλλά τα στοιχεία είναι ωφέλιμα με αυτό τον τρόπο αν τα έχεις, αν δεν τα έχεις είναι χρήσιμα μόνο ως “δημοσιογραφικά επιβεβαιωμένες” προπαγανδιστικές πληροφορίες.
– Λέει πως μέρες πριν από τα γεγονότα της Κυριακής, οι αναρχικοί διαλαλούσαν σε ηλεκτρονικά μέσα ότι θα κάνουν τη Νομική ορμητήριο κι αυτό το χρησιμοποιεί ως κατηγορία σε βάρος των πρυτανικών αρχών! Έχει ο πρύτανης την υποχρέωση να ελέγχει τους ιστοτόπους των αναρχικών πριν από μεγάλες διαδηλώσεις ή είναι αυτό έργο της αστυνομίας; Χωρίς να το πολυσκεφθεί η αρθρογράφος πρακτικά αδειάζει την αστυνομία, καθώς μαρτυρεί ότι υπήρχαν εγκαίρως όλες οι επαρκείς ενδείξεις και οι απαραίτητες πληροφορίες, διαθέσιμες ακόμη και στους μη ερευνώντες την υπόθεση, αλλά η αστυνομία δεν έκανε τίποτα, ούτε επικοινώνησε η ίδια με τις πρυτανικές αρχές. Αν το ρεπορτάζ είναι μιλημένο κι όχι προϊόν ανεξάρτητης έρευνας, όλο και κάποιες λεπτομέρειες θα ξεφύγουν.
– Το άρθρο επιχειρεί ρητορικά να αποδώσει το σύνολο των ευθυνών στον πρύτανη του πανεπιστημίου, τα στοιχεία όμως που αναφέρονται στο άρθρο αν δεν δείχνουν τουλάχιστον βαριές ευθύνες της αστυνομίας, τουλάχιστον καταδεικνύουν μια κατανομή ευθυνών, αλλά η δημοσιογράφος πιστή στην δημοσιογραφική δεοντολογία της (μη) τήρησης των πραγματολογικών στοιχείων, αποδίδει κατηγορίες αποκλειστικά στον πρύτανη.
– Κατά τ΄άλλα ο εθισμός στα ναρκωτικά, η μετανάστευση, ακόμη και η φτώχεια και η απώλεια της στέγης παρουσιάζεται ως πρόβλημα των ακαδημαϊκών αρχών.
Στόχος της έμμεσης αυτής κυβερνητικής προπαγάνδας; Προφανώς όλοι όσοι δεν έχουν καμία σχέση με το πανεπιστήμιο, αλλά είναι χρήσιμοι στην κα Διαμαντοπούλου ως μεγέθη σε αμφίβολες στατιστικές, που για την υπουργό και τη κυβέρνηση φαίνεται πως μπορούν να αντικαταστήσουν τις ίδιες τις εκλογές.
Έτσι η Διαμαντοπούλου που θεωρεί “έγκλημα” την δημοκρατική προσφυγή στις κάλπες για τις βουλευτικές εκλογές, τη στιγμή που γνωρίζει ότι η παρούσα σύνθεση δεν εκπροσωπεί τη λαϊκή βούληση, καίγεται να επιτεθεί σε αυτούς που αντιστέκονται σε πρακτικές που προσπαθούν να ανατρέψουν την δημοκρατική λειτουργία των πανεπιστήμιων, βάσει εκλεγμένων ακαδημαϊκών οργάνων, που αρνούνται να στηρίξουν το νομοσχέδιό του Υπουργείου Παιδείας και φέρνει πιστούς “επίτιμους” να κάνουν τη δουλειά.