Ο πρώην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Jean-Claude Trichet προτείνει για την υπέρβαση των προβλημάτων της Ευρωζώνης την συγκρότηση μιας..έκτακτης ευρωπαϊκής ομοσπονδίας που θα ενεργοποιείται μόνο για να αναλάβει τη διαχείριση της δημοσιονομικής πολιτικής μιας χώρας όταν εκείνη δεν μπορεί να θέσει υπό έλεγχο τα δημοσιονομικά της.
Σε ομιλία του στο Ινστιτούτο Πίτερσον για τη Διεθνή Οικονομία στην Ουάσινγκτον ο Jean-Claude Trichet ισχυρίστηκε πως η συγκρότηση μιας πολιτικής-οικονομικής ομοσπονδίας (Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, σε μια γενική αναλογία προς τις ΗΠΑ) μεταξύ των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα γινόταν εύκολα αποδεκτή, γι αυτό το λόγο θα πρέπει να επιδιωχθεί η συγκρότηση μιας ομοσπονδίας με έκτακτες μόνο εξουσίες. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το όραμα του πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ, αυτή θα ενεργοποιείται μόνο για να διαχειριστεί τη δημοσιονομική πολιτική μιας χώρας της οποίας η ηγεσία ή το κοινοιβούλιο αδυνατεί να ευθυγραμμιστεί με τις εγκεκριμένες υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μείζον ζήτημα της δημοκρατικής νομιμοποίησης μιας τέτοιας επιβεβλημένης κι υποχρεωτικής υποβολής σε εξωτερικό έλεγχο θα επιλύεται με κύρωση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Μια τέτοια σύλληψη αποτελεί μια καταστρατήγηση της ιδέας της πλήρους οικονομικής ένωσης των χωρών που μετέχουν στο κοινό νόμισμα, που προβάλλεται από τους ιδεολόγους της ευρωπαϊκής ομοσπονδιοποίησης ως λύση στο τρέχον πρόβλημα της οικονομικής ανισορροπίας μεταξύ των χωρών της νομισματικής ένωσης, κατά την οποία η μεταβίβαση εξουσιών στη κεντρική ευρωπαϊκή διοίκηση θα αντισταθμίζεται από την εσωτερική ανακατανομή του πλούτου στα πλαίσια ενός κεντρικού ευρωπαϊκού προϋπολογισμού. Όπως αρθρώνεται, όμως, η συγκεκριμένη πρόταση δεν αποτελεί παρά συμπλήρωμα του νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου επεκτείνοντας τις παρεμβατικές εξουσίες άλλων χωρών-μελών στην ασκούμενη πολιτική μιας χώρας χωρίς το αντάλλαγμα του κοινού προϋπολογισμού, που υποτίθεται ότι θα επιτυγχάνει μια πιο ισόρροπη ανάπτυξη.
Βέβαια η ανισορροπία “κέντρου-περιφέρειας” και η προνομιακή μεταχείριση ορισμένων πληθυσμιακών κέντρων έναντι άλλων αλλά και η κοινωνικο-οικονομική διαίρεση των ίδιων των αστικών κέντρων δεν αποκλείεται ούτε αναιρείται κατ’ ανάγκη με τη σύσταση ενός κοινού προϋπολογισμού, όπως άλλστε αποδεικνύει και η αντίδραση των ΗΠΑ σε πρόσφατες φυσικές καταστροφές που έπληξαν το νότιο τμήμα της χώρας, αλλά μια τέτοια ανασύνταξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, διαστρέφει κι αυτή την αμφίβολη προσέγγιση, συνδυάζοντας τις τρέχουσες αρνητικές πολιτικές τις λιτότητας, που υπαγορεύονται από το ισχυρό και ενισχυμένο από το ευρώ ευρωπαϊκό κέντρο-βορρά με τις διευρυμένες εξουσίες εξωτερικών παρεμβάσεων στην εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική, με άλλα λόγια, κρατάει το μαστίγιο και αφαιρεί το καρότο.
Μια τέτοια προοπτική, πολύ περισσότερο μια τέτοια εξέλιξη, μπορεί να δυναμιτίσει την όποια ένωση των χωρών της Ευρώπης! Ταυτίζοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση με την Ευρωζώνη και την Ευρωζώνη με την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική και την οικονομική λιτότητα που ευνοεί συγκεκριμένες χώρες και συγκεκριμένες οικονομικές-κοινωνικές δυνάμεις, η τρέχουσα ευρωπαϊκή ηγεσία αποδεικνύεται ιδιαίτερα επικίνδυνη για το μέλλον της “Ευρώπης των λαών”.
Οι πολιτικές δυνάμεις κάθε χώρας θα πρέπει πράγματι να αποφασίσουν πόσο πολύ θέλουν το ευρώ, αν η παραμονή τους στο νόμισμα δικαιολογεί κάθε θυσία κι αυτό ιδιαίτερα αφορά τα κόμματα εκείνα που αρνούνται ακόμη και να “διακινδυνεύσουν” την συμμετοχή της χώρας τους στο ευρώ.
Την ώρα που όλοι μιλούν για την Ευρώπη που αλλάζει και τις δυνατότητες που διανοίγονται για την Ελλάδα, θα πρέπει να λάβουν υπόψη ότι η αλλαγή αυτή δεν μπορεί να έρθει από τις πολιτικές και τις δυνάμεις εκείνες που δημιούργησαν την κρίση, αλλά από εκείνες που η τρέχουσα ηγεσία ξορκίζει για τον κίνδυνο στον οποίο θέτουν το ευρώ.