Μεταπηδήστε στο περιεχόμενο

Η εξαγγελία του δημοψηφίσματος πέτυχε!

ΟΧΙ! Στο χθεσινό μας άρθρο τονίσαμε ότι η εξαγγελία του δημοψηφίσματος από τον πρωθυπουργό αποτελούσε ένα τέχνασμα με στόχο, πρώτον, να ανακόψει τις κοινωνικές ζυμώσεις αμφισβήτησης όχι μόνο της στενά εννοούμενης κυβερνητικής πολιτικής, αλλά και της γενικής της κατεύθυνσης, μεταθέτοντας τις εξελίξεις από το κοινωνικό στο θεσμικό, κοινοβουλευτικό επίπεδο.

Δεύτερον, να κινήσει διαδικασίες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ που θα οδηγήσουν, μέσα από κινδύνους και απειλές διάσπασης και κατάρρευσης, στην ενίσχυση της εσωτερικής συνοχής και στην επανάκτηση της πρωτοκαθεδρίας στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων από τη κυβέρνηση.

Τρίτον, να υπονομεύσει την υποτιθέμενη εναλλακτιική πολιτική πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφομοιώντας την επιχειρηματολογία της στην κατεύθυνση της αξιωματικής υπέρασπισης της ευρωπαϊκής και ευρωζωνικής πορείας της πορείας.

Τέταρτον, να αξιοποιήσει αντίστοιχα τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην διασπορά της εθνικής και οικονομικής καταστροφολογίας για την χειραγώγηση των αντιδράσεων και των απόψεων των πολιτών.

Και όλα τα παραπάνω με στόχο την δημιουργία ενός καίριου, ιστορικού πολιτικού ορόσημου προτού αρχίσει η εφαρμογή των όρων της νέας δανειακής σύμβασης, που θα λειτουργήσει ως νομιμοποιητικό γεγονός μιας νέας αφετηρίας μακροπρόθεσμου σχεδιασμού και υλοποίησης μέτρων ληστρικής δημοσιονομικής λιτότητας και εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας, της οποίας η αντίδραση αναμενόταν κι αναμένεται οξύτατη.

Ως προς αυτόν τον στρατηγικό σχεδιασμό η εξαγγελία του δημοψηφίσματος, ουσιαστικά η απειλή της διεξαγωγής του και της προσφυγής στην εντολή μιας απογοητευμένης, ριζοσπαστικοποιούμενης αλλά φοβικής ακόμη ελληνικής κοινωνίας, φαίνεται να πέτυχε τους στόχους της.

 Αντίθετα με όσα αναπαράγονται ευρέως, δεν υπάρχει καμία ανακολουθία, αντίθεση ή αντίφαση ανάμεσα στην “αψυχολόγητη” και “αιφνιδιαστική” εξαγγελία δημοψηφίσματος εκ μέρους του πρωθυπουργού, που έθετε σε κρίση τη παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, και τις αυξανόμενες εκκλήσεις σχηματισμού έκτακτης/προσωρινής κυβέρνησης εθνικής ενότητας/σωτηρίας από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ούτε υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στον πολιτικό, ηθικό και δημοκρατικό χαρακτήρα αυτής της λύσης και εκείνης που “αυταρχικά”, όπως με περισσή υποκριτική εθνικοφροσύνη σχολιάστηκε από ΠΑΣΟΚ/ΝΔ, υπέδειξε η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ στον πρωθυπουργό· και οι δύο επικαλούνται την ίδια καταστροφολογία και χρησιμοποιούν την ίδια εκβιαστική και παρα-δημοκρατική μεθοδολογία προκειμένου να εξασφαλίσουν, παρακάμπτοντας τη λαϊκή βούληση, την ψήφιση της δανειακής σύμβασης κυρώνοντάς την με μια ψευδο-νομιμοποιητική κοινοβουλευτική διαδικασία, η οποία το μόνο που κάνει είναι να εντείνει την αναντιστοιχία ανάμεσα στην σύνθεση της βουλής και τις πολιτικές ισορροπίες και συσχετισμούς στη κοινωνία και να βαθαίνει τη κρίση νομιμοποίησης του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Απο αυτήν την άποψη, η συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας απο μια βουλή που δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τη κατανομή των πολιτικών απόψεων της κοινωνίας και με ρητά αποκλειστικό στόχο την επικύρωση της δανειακής σύμβασης, αποτελεί ακόμη χειρότερη παραβίαση της συνταγματικά κατοχυρωμένης λαϊκής κυριαρχίας και το κορυφαίο παράδειγμα πολιτικής εκτροπής από την έναρξη της κρίσης καθώς και από τη μεταπολίτευση. 

Συντελείται μάλιστα, με τις πιο αισχρά υποκριτικές εξαγγελίες εθνοσωτήριας αναγκαιότητας και σκοπιμότητας. Αυτοί που από τη στιγμή της εξαγγελίας του δημοψηφίσματος εναντιώνονταν στην τέλεσή του με επιχείρημα πως θα είχε νόημα μόνο αν είχε προηγηθεί της υπογραφής του μνημονίου, τώρα είναι πρόθυμοι να παρακάμψουν και πάλι τη προσφυγή στον δημοκρατικά ενδεδειγμένο τρόπο αποτύπωσης και εφαρμογής της λαϊκής βούλησης, για την προστασία, υποτίθεται, των εθνικών συμφερόντων!

Αν ληφθεί υπόψη ότι στην ηγεσία της “εθνοσωτηρίου” ή υπηρεσιακής αυτής κυβέρνησης μεθοδεύεται η τοποθέτηση είτε ενός οικονομικού συμβούλου του Γ.Παπανδρέου – σύμφωνα με πληροφορίες του πρακτορείου Reuters που αναπαρήγαγε το MEGA και το ΣΚΑΪ – κου Λουκά Παπαδήμου, πρώην εργαζομένου της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και πρώην αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θέση που εγκατέλειψε το 2010 για να γίνει άμισθος σύμβουλος του πρωθυπουργού, είτε του Κ.Σημίτη, πρώην πρωθυπουργού, αρχιτέκτονα του σκανδάλου του Χρηματιστηρίου με κόστος την μαζική κλοπή των οικονομιών του ελληνικού λαού, αριχτέκτονα της συμφωνίας του 2001 για την απόκρυψη 2.8 δισ. ευρώ του ελληνικού χρέους με τον τραπεζικό γίγαντα Goldman Sachs, που στοίχισε εντέλει περί τα 5,5 δισ. και εκτίναξε στα ύψη το ποσοστό χρέους της Ελλάδας όταν άρχισαν οι έλεγχοι της ΕΚΤ, και διεκπεραιωτή της εισόδου χώρας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση και το ευρώ, τότε μπορεί να συναχθεί ότι ο ελληνικός λαός πρόκειται να γίνει κι επισήμως μάρτυρας μιας νέας μεταποικιοκρατικής δικτατορίας των τεχνοκρατών της τραπεζικής ελίτ.

Αυτή την μεγίστης σημασίας για το μέλλον της χώρας δανειακή συμφωνία θα αναλάβει να την “διαπραγματευτεί” μια κυβέρνηση χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση και ενδεχομένως με μη εκλεγμένους εκπροσώπους σε καίριες θέσεις, αποκλείοντας από το φάσμα των επιλογών την απορριψή της, με μοναδική αποστολή την επικύρωσή της.

Η υπεράσπιση από οποιονδήποτε Έλληνα πολίτη και πολιτικό της ευρωπαϊκής και ευρωζωνικής πορείας της Ελλάδας, ακόμα και η αναγωγή της σε ύψιστο εθνικό στόχο, είναι απόλυτα θεμιτή και νόμιμη γνώμη και τοποθέτηση. Είναι όμως πρόθυμοι οι υπέρμαχοι αυτής της λύσης να θυσιάσουν τις δημοκρατικές διαδικασίες της χώρας, ίσως το μόνο που μπορεί να διαφυλάξει η ελληνική πολιτεία σε περιόδους έντονης οικονομικής κρίσης, προκειμένου να εξασφαλιστεί η επικράτηση της άποψής τους; Σε τί θα διαφέρουν, τότε, οι δημοκρατικά και εθνικά ευαίσθητοι υπέρμαχοι του €υρώ από τους υποστηρικτές του Σύριου προέδρου Assad ή του Αμερικανού προέδρου Obama που μακελεύουν, ο πρώτος με το στρατό, ο δεύτερος με την αστυνομία, τις διαμαρτυρίες των πολιτών τους; Θα μπορούν να λέγονται ακόμη δημοκράτες, αν προτιμήσουν την παρα-δημοκρατική επιβολή της γνώμης τους, έναντι της αποτύπωσης και εφαρμογής του συνόλου της λαϊκής βούλησης, όπως κατανέμεται στατιστικά, μέσω εκλογών;

Το φάντασμα του νεοφιλελευθερισμού πλανιέται πάνω από την Ευρώπη (και τον κόσμο).