Κάθε χρόνο ο προϋπολογισμός και τα έξοδα του Υπουργείου Αμύνης των ΗΠΑ εγκρίνονται από το Κονγκρέσσο, το οποίο ψηφίζει μια Πράξη Εξουσιοδότησης για την Εθνική Άμυνα (National Defense Authorization Act – NDAA) ώστε να χρηματοδοτηθεί το Υπουργείο Αμύνης.
Το πιο πρόσφατο νομοσχέδιο, όμως, η Εξουσιοδοτική Πράξη για την Εθνική Άμυνα του Δημοσιονομικού Έτους 2012, προκάλεσε σάλο καθώς περιλάμβανε μια ασυνήθιστη πρόβλεψη για τη νομιμοποίηση της επ’ αόριστον κράτησης χωρίς δίκη οποιουδήποτε θεωρείται ύποπτος για υποστήριξη ατόμων ή ομάδων που χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές. Αν και αυτό δεν συνιστά κάποια αξιοσημείωτη αλλαγή στον τρόπο δράσης της κυβέρνησης των ΗΠΑ στον αποκαλούμενο “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” που έχει κηρύξει, πολλοί εξεπλάγησαν από την ανακάλυψη πως αυτή η πρόβλεψη έχει εφαρμοστική ισχύ και σε βάρος των Αμερικανών πολιτών, που πλέον μπορούν να συλληφθούν από το το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ οπουδήποτε στον κόσμο, ακόμη και σε Αμερικανικό έδαφος, και να υπαχθούν σε επ’ αόριστον κράτηση δίχως δίκη.
Ίσως δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη πως ο πρόεδρος Barack Obama επέλεξε την παραμονή της πρωτοχρονιάς ως ημερομηνία υπογραφής της NDAA, προσδοκώντας πως οι εορταστικές δραστηριότητες θα αποσπούσαν το αμερικανικό κοινό από το γεγονός. Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο πως ο νόμος αυτός έχει σχεδόν καθολικά χαρακτηριστεί ως απροκάλυπτη τυραννική ενέργεια από μέλη όλων των πολιτικών σχηματισμών, ακόμη κι από εκείνους που παραδοσιακά υπερασπίζονται τις ενέργειες της κυβέρνησης του Barack Obama.
Τώρα στο κατόπι της NDAA ένας νέος νόμος περνάει από το Κονγκρέσσο: η Πράξη Εκπατρισμού των Εχθρευομένων που θα καταστήσει άκυρη κάθε αντιπαράθεση γύρω από την NDAA αφαιρώντας από τους Αμερικανούς πολίτες την υποκοότητά τους αν κατηγορηθούν για σχέσεις με οργανώσεις που η κυβέρνηση αναγνωρίζει ως τρομοκρατικές.
Αυτό που αποκαλύπτει, όμως, η εξοργισμένη αντίδραση ενάντια στην Εξουσιοδοτική Πράξη για την Εθνική Άμυνα και την Πράξη Εκπατρισμού των Εχθρευομένων, δεν είναι πως η κυβέρνηση του Barack Obama ξαφνικά οδηγεί την Αμερικανική Διοίκηση προς μια αναπάντεχη νέα κατεύθυνση, αλλά πως αυτές οι νομοθετικές πράξεις συνεχίζουν την συντονισμένη προώθηση μιας πολιτικής ατζέντας που έχει παραμείνει σταθερή στην εναλλαγή των διοικήσεων τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς για δεκαετίες.
Το 1864, κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου, ο Lambdin P. Milligan και τέσσερις άλλοι καταδικάστηκαν σε θάνατο απο στρατιωτικό δικαστήριο αφού κρίθηκαν ένοχοι για πλεκτάνη ανατροπής των κρατικών κυβερνήσεων της Indiana, του Michigan και του Ohio. Η υπόθεση έφτασε στο Ανώτατο δικαστήριο μετά τη λήξη του πολέμου, το οποίο έκρινε αντισυνταγματική την καταδίκη πολιτών των ΗΠΑ σε στρατιωτικά δικαστήρια ενόσω αστικά δικαστήρια βρίσκονται ακόμη σε λειτουργία. Αυτό το νομικό προηγούμενο παρέμεινε σε ισχύ για έναν ολόκληρο αιώνα σχεδόν, με το Νόμο για τα Εκτελεστικά Αποσπάσματα του 1878 να διαχωρίζει με μεγαλύτερη σαφήνεια τα όρια μεταξύ του στρατού και των πολιτών απογορεύοντας στον Αμερικανικό Στρατό να αναλαμβάνει αστυνομικά καθήκοντα και ενέργειες παρά μόνο ύστερα από έγκριση του Κονγκρέσσου.
Το 1942, όμως, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε στην υπόθεση Quirin, που αφορούσε τη κράτηση οχτώ Γερμανών δολιοφθορέων, συμπεριλαμβανομένου και ενός Αμερικανού πολίτη, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη δίκη τους ως πολιτών σε στρατιωτικό δικαστήριο, πως θα μπορούσαν να δικαστούν ως “παράνομοι εμπόλεμοι”, μια υπόσταση που αποδίδεται σε πολίτες που εμπλέκονται σε ένοπλες συγκρούσεις σε καιρό πολέμου.
Δεν προξενεί εντύπωση ότι αυτή την απόφαση στην υπόθεση Quirin, που επιτρέπει την στρατιωτική κράτηση των πολιτών, κι όχι το προηγούμενο της υπόθεσης Milligan χρησιμοποιήθηκε και από τη κυβέρνηση George Bush Jr και από τη κυβέρνηση Barack Obama για να προσπαθήσουν να επιβάλουν την εξουσία τους να κατακρατούν πολίτες ως παράνομους εμπολέμους στα πλαίσια του αποκαλούμενου “πολέμου ενάντια στη τρομοκρατία”. Αμέσως μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2011, το Κονγκρέσσο ψήφισε την Εξουσιοδότηση για τη Χρήση Στρατιωτικής Ισχύος που έδωσε την εξουσία στον Αμερικανό Πρόεδρο να “να χρησιμοποιήσει κάθε αναγκαία και κατάλληλη ισχύ ενάντια στα έθνη, τις οργανώσεις, τα πρόσωπα που κρίνει πως σχεδίασαν, ενέκριναν, διέπραξαν και στήριξαν τρομοκρατικές επιθέσεις”. Λιγότερο από δύο μήνες αργότερα, ο George Bush επικαλέστηκε αυτή την εξουσιοδότηση για να εκδώσει Στρατιωτικό Διάταγμα σύμφωνα με το οποίο τα άτομα που κρατούνται στα πλαίσια του πολέμου κατά της τρομοκρατίας θα δικάζονται σε στρατιωτικά δικαστήρια. Η Αμερικανική Διοίκηση άρχισε αμέσως να εφαρμόζει αυτή τη διαταγή στους κρατουμένους στο Αφγανιστάν, ανεξαρτήτως πολιτικών δεσμών.
Η πρακτική της κράτησης αυτών των “εχθρικών εμπολέμων” στη βάση του Guantanamo και σε άλλα στρατιωτικά κέντρα κράτησης έχει αμφισβητηθεί επανειλημμένα στα δικαστήρια. Όταν το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε στην υπόθεση Hamdan εναντίον Ramsfeld πως οι κρατούμενοι δεν μπορούν να κρατηθούν ως εχθρικοί εμπόλεμοι, αλλά έπρεπε να κρατηθούν ως αιχμάλωτοι πολέμου σύμφωνα με τις προβλέψεις των Συνθηκών της Γενεύης, το Κονγκρέσσο ψήφισε τη Πράξη Στρατιωτικών Επιτροπών του 2006 που εξουσιοδοτούσε συγκεκριμένα στρατιωτικές επιτροπές για τους κρατουμένους.
Το 2008 το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε πως οι φυλακισμένοι στο Guantanamo δικαιούνταν να δικαστούν σύμφωνα με το σύστημα δικαιοσύνης των ΗΠΑ, αλλά το 2009 ο Γενικός Εισαγγελέας Holder και ο Βοηθός Εισαγγέα Kagan έκριναν κατέθεσαν πως κατά τη κρίση τους η κυβέρνηση μπορούσε να φυλακίσει τους εμπολέμους σύμφωνα με το δίκαιο του πολέμου, παρακάμπτοντας το θέμα του προσδιορισμού της υπόστασης του κρατουμένου και του δικαιώματος του σε δίκη.
Τώρα η NDAA του 2012 φαίνεται πως επεκτείνει την ισχύ όλων αυτών των προβλέψεων και νομικών προηγουμένων και στους πολίτες των ΗΠΑ. Αυτή η απόφαση θα πρέπει να συνυπολογιστεί με την εκπληκτική δήλωση του τιμημένου με Νόμπελ Ειρήνης Barack Obama πως έχει το δικαίωμα να σκοτώνει Αμερικανούς πολίτες οπουδήποτε τον κόσμο, χωρίς να χρειάζεται να προηγηθεί δίκη.
Το πιο ανησυχητικό ίσως είναι πως όταν ο Obama εξέφρασε δισταγμούς σε σχέση με την NDAA, δεν ήταν επειδή ως συνταγματολόγος έκρινε πως η ιδέα της χρήσης του στρατού για τη κράτηση Αμερικανών πολιτών σε αμερικανικό έδαφος ισοδυναμεί με ασυνείδητη κατάργηση του Αμερικανικού Συντάγματος και της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά επειδή θεωρούσε πως η Εξουσιοδότηση για τη Χρήση Στρατιωτικής Ισχύος του 2001 τού είχε ήδη παράσχει αυτή την εξουσία ως υποτιθέμενου Αρχιστράτηγου του υποτιθέμενου Πολέμου Ενάντια στη Τρομοκρατία, που στην πραγματικότητα δεν έχει ποτέ κηρυχθεί.
Τώρα πολλοί αναρωτιούνται τί μπορεί να γίνει για να αποτραπεί αυτή η φαινομενικά αναπότρεπτη ολίσθηση στον στρατιωτικό έλεγχο των Αμερικανών πολιτών και άλλων σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Μια φωνή που δίνει απαντήσεις σ’ αυτό το ερώτημα είναι εκείνου του Stewart Rhodes, ενός συνταγματολόγου αποφοίτου της Νομικής του Yale που ίδρυσε την οργάνωση “Τηρητές του Όρκου” (Oath Keepers), η οποία είναι αφοσιωμένη στην εκπαίδευση και πληροφόρηση του προσωπικού της αμερικανικής αστυνομίας και του στρατού ως προς τη φύση του όρκου τους να τηρούν το Σύνταγμα και πως ο όρκος αυτός αποκλείει την συμμετοχή τους σε πράξη που εμφανώς το παραβιάζουν.
Ο Stewart Rhodes συμμετείχε στην ραδιοφωνική εκπομπή του ειδησεογραφικού πρακτορείου Corbett Report όπου μίλησε για την ιστορία της χρήσης της υπόστασης του “εχθρικού εμπολέμου” ως νομικό προπέτασμα καπνού για τη παραβίαση της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων και για τον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες μπορούν να δραστηριοποιηθούν για να αντιστρέψουν τη ζημιά που έχει ήδη γίνει με τη ψήφιση αυτής της νομοθεσίας (βλ. παρακάτω βίντεο).